Mijn kinderen zijn erg doordrongen van de ernst van het klimaatprobleem. Ze doen dan ook heel secuur mee met het scheiden van afval en doen netjes het licht uit bij het verlaten van een kamer. Verder zijn we overgestapt op groene stroom en hebben we ons huis geïsoleerd. Ook eten we over het algemeen vegetarisch. Als het om dieren gaat, zijn onze kinderen namelijk al helemaal fanaat. Ze vinden het gewoon super zielig als dieren puur en alleen voor ons leven. En ja, geef ze eens ongelijk. Maar als mijn man en ik bij vrienden of familie gaan eten en er zit eens per ongeluk wat vlees tussen, doen wij verder niet moeilijk. Vandaar dat ik zeg dat we ‘over het algemeen vegetarisch eten’. Ook hebben we een deel van de tuin nu aangelegd als moestuin. De kinderen zijn er het drukst mee. Ik mag me er nauwelijks mee bemoeien. Ze vinden het leuk ermee te experimenteren, zoeken allerlei tips op internet op en houden continu in de gaten hoe het met de groenten staat. Of het wel groeit, of ze wel genoeg zonlicht hebben en genoeg water krijgen. Ik ben er erg van onder de indruk.
Generatieverschil
Als ik eraan denk hoe ik zelf mijn jeugd doorbracht, was ik niet zo’n held. Ik hield me vooral bezig met mijn speelgoed en tekeningen maken. Ik at netjes wat de pot schafte en als ik al om iets specifieks vroeg, was het friet. Iets wat mijn ouders bijna nooit kochten. Alleen als mijn vader kookte en de aardappels waren aangebrand, sprong hij in de auto om friet te halen. Omdat we het bijna nooit aten, was het dus een enorm feest als het een keertje mocht. Met zo’n enorme klodder mayonaise. Maar ook het andere eten at ik braaf op, dus ik was niet zo’n moeilijke eter. In tegenstelling tot mijn broertje, want die vond bijna alles vies. Eindeloos moesten we aan tafel blijven zitten wachten totdat mijn broertje zijn bord op had gegeten. Hij heeft zelfs weleens geprobeerd om stiekem zijn avondeten aan de hond aan te bieden onder tafel. Dat vond onze hond natuurlijk fantastisch, maar mijn ouders hadden het door en verboden het uiteraard. Maar mijn kinderen vragen dus om vegetarisch eten en groenten uit de tuin. Op dat laatste moesten we natuurlijk wel even wachten totdat het zover was. Toen de eerste tomaten rood kleurden, waren we allemaal enorm trots.
Beestjes in de moestuin
Vlak na de eerste groenten die we uit de tuin aten, kwam ook de eerste tegenslag. Mijn man had namelijk ontdekt dat er bladluis in het groen zat. Samen gingen we kijken wat we daaraan konden doen zonder gif te hoeven gebruiken. Gelukkig bleken we een natuurlijke vijand in te kunnen zetten. We lazen dat we larven van lieveheersbeestjes konden uitzetten op de groenten. Zij vliegen namelijk niet weg zoals de volwassen varianten, maar moeten juist eerst veel bladluis eten om volwassen te kunnen worden. Zo konden we op een duurzame manier dit probleem oplossen. Onze kinderen werden helemaal blij van het idee straks veel lieveheersbeestjes in de tuin te hebben! En wij zijn enorm trots dat ze er zo serieus werk van maken. We kunnen nog veel van onze kinderen leren!
